De heersende klasse wordt eindelijk wakker voor de realiteit van Amerika's neergang
Er hangt verandering in de lucht.
Ik heb al eerder geschreven over de paniek die momenteel door de mondiale elites waart (https://theredpillobserver.substack.com/p/scheuren-in-davos ) en die duidelijk zichtbaar werd op conclaves zoals het Davos forum eerder dit jaar. Maar vooral in Amerika knaagt er nu een diepe zorg bewust aan de heersende klasse - ze kunnen het zien, voelen: dat het Amerikaanse Rijk op zijn laatste benen loopt, op het punt staat in te storten.
Deze maand is er een overvloed aan nieuwe opiniestukken verschenen van topfiguren uit de Amerikaanse deepstate of uit publicaties van de oude garde, waarin wordt aangedrongen op een koerswijziging om te voorkomen dat het land wordt meegesleurd door het meedogenloze tij van de geschiedenis.
De eerste en meest prominente die de ronde doet is die van voormalig speechschrijver en Witte Huis medewerker van Obama, Ben Rhodes, met de titel:
Rhodes behoort nog steeds tot de politieke haute monde, omdat hij samen met Jake Sullivan een denktank heeft opgericht die veel banden had met de Open Society organisaties van Soros. Dat wil zeggen, Rhodes heeft de vinger aan de pols van de 'inner circles' van het patriciaat, wat nog eens onderstreept wordt door het feit dat het tijdschrift van de CFR een eerbetoon is aan zijn nieuwste werk. En daarom is het nog veelzeggender dat hij de noodklok luidt over een land waarvan hij vindt dat het - zoals de omslag hierboven al aangeeft - tegen historische tegenwind aanloopt.
Het artikel is eigenlijk best lang en gedetailleerd, dus we hebben Arnaud Bertrand om de belangrijkste punten samen te vatten. Het eerste vetgedrukte gedeelte hieronder raakt de kern van Rhodes opzienbarende argument - maar lees ook de rest van het vetgedrukte gedeelte:
Dit is een interessant stuk van Rhodes, Obama's voormalige plaatsvervangend Nationaal Veiligheidsadviseur
In een immens verschil met het Amerikaanse beleid tot nu toe, pleit hij ervoor dat de VS "de mentaliteit van Amerikaans primaat loslaat" en "afstand neemt van de politieke overwegingen, het maximalisme en de westerse visie die ertoe hebben geleid dat de regering [Biden] een aantal van dezelfde fouten heeft gemaakt als haar voorgangers".
Hij schrijft, en ik vind dit een zeer krachtige zin, dat "het tegemoetkomen aan het moment vereist dat we een brug slaan naar de toekomst, niet naar het verleden". Als in niet proberen een verloren hegemonie terug te winnen, maar je aanpassen aan de "wereld zoals die is" die hij "de wereld van het post-Amerikaanse primaat" noemt.
Om zeker te zijn, het stuk heeft nog steeds sterke tekenen van de liberale instincten om de wereld naar Amerika's beeld te herschikken - een luipaard kan zijn vlekken niet veranderen - maar hij erkent tenminste de realiteit dat de wereld is veranderd en dat de VS zichzelf moet zien als een macht die samenleeft met anderen, niet als DE macht die de rest van de wereld moet domineren. Dat is een eerste stap...
Veelzeggend is ook dat hij wijst op de waanzin om "de strijd tussen democratie en autocratie te framen als een confrontatie met een handvol geopolitieke tegenstanders", terwijl de democratieën van het Westen zelf er tegenwoordig zo slecht aan toe zijn dat ze nauwelijks nog "democratieën" genoemd kunnen worden... Hij schrijft dat in plaats van te proberen zich voortdurend te bemoeien met het veranderen van de systemen van andere landen, "uiteindelijk het belangrijkste wat Amerika in de wereld kan doen is het ontgiften van zijn eigen democratie".
Het onderstaande vat de kern van de stelling samen, namelijk dat het mondiale primaat van Amerika voorbij is en dat de enige manier voor het land om overeind te blijven is zich aan te passen aan de nieuwe realiteit:
Maar ook al was een terugkeer naar competente normaliteit op zijn plaats, toch heeft de op herstel gerichte mentaliteit van de regering Biden af en toe geworsteld met de stromingen van onze ongeordende tijden. Een bijgewerkte opvatting van Amerikaans leiderschap - een op maat gemaakt voor een wereld die het Amerikaanse primaat en de excentriciteiten van de Amerikaanse politiek achter zich heeft gelaten - is nodig om enorme risico's te minimaliseren en nieuwe kansen na te jagen.
Dit is het thema dat keer op keer terugkomt in de nieuwe tijdgeest die het politieke discours in de getroffen Beltway overneemt: neocons die elkaar op de huid zitten: we vechten voor ons leven, als we de nieuwe realiteiten niet accepteren, verdrinken we!
In publicaties als Foreign Affairs spreekt de elite niet ons, maar elkaar aan, in de aloude traditie van eufemisme als geheim gecodeerde taal van hun 'binnenwereld' van de deepstate en perifere politieke klasse. Hier navigeert de heer Rhodes handig door de nuances van dit bevoorrechte gebrabbel wanneer hij verklaart dat de 'Rules Based Order' zijn gevallen:
Maar in de plooien van zijn beroep zit de sleutel tot het spel: waarom is de Orde dood? Hij antwoordt: omdat landen die vroeger vazal waren door strikte gehoorzaamheid aan de Hegemon, nu voor één keer onafhankelijk handelen en -quelle surprise!-soevereine beslissingen nemen. En zo wordt de geheime boodschap van het inter-elitaire jargon vertaald: de 'Op Regels Gebaseerde Orde' was niets meer dan een dekmantel voor lijntjesslavernij en is nu voorgoed voorbij.
Hij legt het nog duidelijker uit in een passend getiteld gedeelte tegen het einde:
Opnieuw de witgewassen toespraak; laat het ons vertalen: "Aan onze voorrang is een einde gekomen omdat de wereld onze schijnvertoning heeft ingezien. Alle huidige conflicten waarbij we betrokken zijn, zijn conflicten waarbij we geen wettelijke rechtvaardiging hebben om erbij betrokken te zijn. Nu is ons optreden voorbij en de wereld heeft onze schaamteloze hypocrisie en dubbele standaarden gezien, inclusief onze eigen burgers, die nu weigeren te sterven voor onze globalistische hebzucht!"
Uiteindelijk komt zijn redelijke vermoeden:
Niets van dit alles zal gemakkelijk zijn en succes is niet voorbestemd, aangezien onbetrouwbare tegenstanders ook een eigen inbreng hebben. Maar gezien wat er op het spel staat, is het de moeite waard om te onderzoeken hoe een wereld van concurrerende supermachten kan worden samengevoegd en onderhandeld over zaken die niet geïsoleerd kunnen worden aangepakt.
Hoorde je dat? Dat is de spookachtige doodsklok van het Amerikaanse establishment die in de nacht weerklinkt. Voor één keer, zonder de weerzinwekkende naam uit te spreken, hebben ze in essentie multipolariteit opgeroepen als de enige werkbare oplossing voor de toekomst. Ze erkennen dat de macht van Amerika zijn natuurlijke einde heeft bereikt, zijn laatste logische conclusie, en dat alleen samenwerking met andere grootmachten een levensvatbaar beleid voor de toekomst blijft.