De reguliere media spreekt zichzelf stilletjes vrij met bekentenissen van grote doofpotaffaire in het Witte Huis
Er is deze week weer zo'n bom van een MSM stuk voorbij geglipt, niet ver in ernst van het baanbrekende Time exposé over de 'schaduwcampagne' die de verkiezingen van 2020 heeft gestolen.
Deze keer ging het over de onthulling van Biden's "verminderde" geestelijke vermogens, die al lang bekend waren bij iedereen om hem heen, en hoe hij in wezen werd gebrainstormd, afgeschermd en in scène gezet tot een aanvaardbare schijnvertoning van een 'president'. Natuurlijk worden de bekentenissen zoals gewoonlijk pas lang na de feiten gedaan, terwijl de schade al lang is aangericht en de MSM-schandalen het gevoel hebben dat ze de onthulling nu provocerend kunnen uitmelken wanneer de kans op enige verantwoording is verkeken en de aandacht van Amerika elders is gericht.
Belangrijker is dat het artikel indirect licht werpt op de structuur en contouren van de diepe staat en hoe de machthebbers achter de schermen werken om het beleid te controleren door crises aan te grijpen om ideale omstandigheden te creëren die kunnen worden gebruikt om gebeurtenissen en mensen aan de macht te sturen.
In dit geval maakt het artikel rechtstreeks melding van hoe Biden's staf 'misbruik maakte' van de protocollen uit het Covid-tijdperk die de president afschermden van buitensporige ontmoetingen en contacten, door het nieuwe normaal voor onbepaalde tijd uit te rekken tot het heden op een manier die weinig echte protesten opriep, maar Biden wel onder de duim hield van een klein clubje interne stafleden.
En dat woord - geïsoleerd - is een belangrijk woord: het wordt in verschillende vormen bijna tien keer gebruikt in het artikel, waaronder als titel van een subkop, met als thema Biden's totale isolatie van de buitenwereld, waaronder leden van het Congres en het kabinet.
In plaats van dat Biden de follow-up regisseerde, merkte Manchin dat de staf van Biden een veel grotere rol speelde bij het aansturen van zijn agenda dan hij bij andere regeringen had meegemaakt. Manchin noemde hen de "gretige bevers" - een groep waartoe ook de toenmalige stafchef van het Witte Huis, Ron Klain, behoorde. "Ze zeiden: 'Dat regel ik wel,'" zei Manchin.
Het bovenstaande impliceert dat de stafchef van het Witte Huis één van de machtigste van deze schaduwverantwoordelijken is. We weten dat Klain werd vervangen door Jeff Zients, die "de op één na machtigste man in DC" werd genoemd in de beruchte Project Veritas video waar ik het eerder over had.
Klain en Zients zetten de trend voort van hechte stammen die waarschijnlijk de Israëlische belangen dienen, zoals het geval is geweest met de neocon 'Straussiaanse' bende die het Amerikaanse buitenlands beleid heeft gedomineerd sinds de jaren '90 en daarna.
Het WSJ-artikel gaat verder:
Interacties tussen Biden en veel van zijn kabinetsleden waren relatief zeldzaam en vaak strak geregisseerd. Ten minste één kabinetslid vroeg niet meer om een gesprek met de president, omdat het duidelijk was dat zulke verzoeken niet welkom zouden zijn, aldus een voormalige hoge kabinetsmedewerker.
Een topkabinetslid heeft de president in het eerste jaar hooguit twee keer één op één ontmoet en zelden in kleine groepjes, aldus een andere voormalige topkabinetsmedewerker.
Vooral deze opmerking raakt de kern van iets waar we het hier de laatste tijd over hebben:
Meerdere voormalige senior kabinetsmedewerkers beschreven een top-down dynamiek waarbij het Witte Huis beslissingen nam en van de kabinetsinstanties verwachtte dat ze die uitvoerden, in plaats van dat de kabinetssecretarissen actief deelnamen aan het beleidsvormingsproces. Sommigen van hen zeiden dat het moeilijk voor hen was om te onderscheiden in welke mate Biden geïsoleerd was vanwege zijn leeftijd versus zijn voorkeur voor een krachtige inner circle.
Dit is precies in lijn met de opmerkingen van auteur Peter Herling die ik in een eerder artikel heb behandeld, waarin wordt beschreven hoe het presidentschap van Macron langzaam het slachtoffer is geworden van top-down 'presidentialisering', waarbij de traditie van professionals op het gebied van buitenlands beleid van de Quai d'Orsay, die een rol spelen bij het maken van beslissingen die buiten het bereik van de president liggen, wordt genegeerd.