Het GENIUS Stablecoin Draaiboek
DE WEEK DIE HET WAS…
De laatste week van de tweede maand van het tweede kwartaal - probeer dat maar eens vijf keer snel te zeggen - was een korte vakantieweek, waarin het Verenigd Koninkrijk van een pauze genoot en de Amerikanen de grill opstookten voor Memorial Day. Terwijl Wall Street in vakantiemodus was, waren alle ogen gericht op de notulen van de FOMC-vergadering en de Core PCE-index om te zien of de Fed van plan was de gemoederen te verhitten. Op het gebied van winst rapporteerden 40 S&P 500-bedrijven, maar laten we eerlijk zijn: we zaten allemaal te wachten op nieuws van Nvidia, Salesforce en Costco Wholesale terwijl we deden alsof we de markten niet in de gaten hielden vanaf de barbecue.
Als een betrouwbaar Zwitsers horloge leverde de favoriete inflatiemeter van de Fed, de kern-PCE, precies op tijd en tikte zoals verwacht met 0,12% aan. Jaar-op-jaar? Een beleefde dip naar 2,5%. Supercore PCE (Powells lievelingsmeter) werd zelfs licht negatief, dankzij dalende kosten voor financiële diensten en mensen die blijkbaar minder Netflix kijken. Ondertussen trapten consumenten op de rem: de uitgaven stegen met een lauwe 0,2%, amper 0,1% na inflatie. Maar inkomens? Die stegen met 0,8%, want niets zegt meer "zachte landing" dan minder uitgeven en meer verdienen terwijl de inflatie beleefd naar de achtergrond verdwijnt... voorlopig.
Blijkbaar gehypnotiseerd door het kortstondige staakt-het-vuren in de handelsoorlog en vastklampend aan de fantasie dat de 'Disruptor in Chief' eindelijk zou kunnen stoppen met zijn chaosroutine, slaagde het Amerikaanse consumentenvertrouwen eind mei in een bescheiden opleving van bijna-record dieptepunten naar slechts... historisch verschrikkelijk. De sentimentsindex van de Universiteit van Michigan steeg naar 52,2, een hele 1,4 punten boven de voorlopige lezing, maar nog steeds vlak na het trieste niveau van april. De markten juichten, economen haalden hun schouders op en consumenten durfden zich iets minder ellendig te voelen. De inflatieverwachtingen verzwakten ook en de langetermijnverwachtingen daalden van 4,4% naar 4,2% - een klein stapje in het optimisme dat waarschijnlijk is ingegeven door de tijdelijke afschaffing van de Chinese tarieven. De prijsverwachtingen op de korte termijn gingen slechts marginaal omhoog, een overwinning in de verdraaide macrologica van vandaag. De enquête werd afgesloten enkele dagen nadat de VS en China hadden besloten om (voorlopig) aardig te spelen, waardoor consumenten net genoeg hoop kregen om te stoppen met het paniekerig opkrikken van hun boodschappenrekening. Toch, met een sentiment dat nog maar net van de mat is en inflatie die nog steeds op de loer ligt, is het veilig om te zeggen dat dit niet echt ochtend is in Amerika - eerder een iets minder sombere middag.
De laatste FOMC-notulen waren ongeveer net zo spannend als warme melk bij het slapengaan. In een notendop: het comité is bezorgd, verward en onzeker - over alles van fiscaal beleid tot tarieven, immigratie en zelfs het weer (waarschijnlijk). Inflatie? Kan stijgen, kan dalen. Tarieven? Kunnen dingen erger maken, misschien ook niet. Arbeidsmarkt? Ja, die zal waarschijnlijk ook breken. Kortom, de kristallen bol van de Fed is waziger dan ooit en hun strategie lijkt te zijn: schouders ophalen, thee drinken en er het beste van hopen tot 2027.
In het nooit eindigende circus van renteverlagingsfantasieën zwaaien de cheerleaders van Wall Street en de "Manipulator-in-Chief" nog steeds met pompons voor een magische renteverlaging van de FED. Droomden ze ooit van zes renteverlagingen, nu klampen ze zich vast aan de hoop op slechts twee voor het einde van het jaar (zegen hun harten). September is de laatste datum voor de comebacktournee van de FED - als de economische goden het toestaan. Maar laten we reëel zijn: er komt misschien helemaal geen verlaging. Nu de inflatie terugkeert als het slechte vervolg waar niemand om heeft gevraagd, zou de FED zelfs kunnen verhogen - gewoon om te bewijzen dat ze nog steeds een hartslag heeft.
Terwijl de 'Manipulator-in-Chief' de massa's verblindde met zijn kenmerkende propagandaflair - deze keer met de 'Big Beautiful Bill'- en beleggers weer een woedeaanval kregen over mogelijke invoerrechten op de 'Brusselse oorlogszuchtigen' en het arme Apple (dat, laten we eerlijk zijn, het afgelopen decennium heeft besteed aan het recyclen van geld in buybacks in plaats van, laten we zeggen, aan innovatie), ging de echte krantenkop onopgemerkt voorbij: de Amerikaanse Senaat heeft stilletjes de GENIUS Act aangenomen, waardoor stablecoins groen licht krijgen voor wereldwijde institutionele adoptie.
Ontdaan van het D.C. jargon is de GENIUS Act de eerste poging van het Congres om te doen alsof ze crypto begrijpen. Het is een bipartisan wetsvoorstel (ja, die bestaan nog steeds) gericht op het beschermen van consumenten tegen shenanigans met stablecoins door deze digitale dollars eindelijk een regelboek te geven.
Belangrijkste hoogtepunten:
100% gedekt door koude, harde Amerikaanse dollars en Treasuries (geen Dogecoin, geen WeWork aandelen).
Emittenten met een waarde van meer dan $50 miljard krijgen het plezier van jaarlijkse audits, want niets zegt meer "vertrouw ons" dan een goede spreadsheet.
Maandelijkse voorbehouden voor je leesplezier voor het slapengaan.
Je hoeft niet te doen alsof je wordt gesteund door Uncle Sam of de FDIC, want dat is niet zo.
Om nog een crypto-faceplant te voorkomen, verbiedt het wetsvoorstel risicovolle reserves (sorry, bedrijfsobligaties), vereist het echt risicobeheer (nieuw idee) en vertelt het mega-staatsgereguleerde emittenten dat ze zich aan de federale regels moeten houden of moeten oprotten. Een zeldzame overwinning voor de kleine man: als een stablecoin ontploft, krijgen de houders de reserves - geen wachttijden achter advocaten en jachtbetalingen.
Aan de overkant van de plas zijn de technocraten en bureaucraten van de EU - altijd de visionairen - al een tijdje bezig met het versneld invoeren van een digitale euro, niet omdat het nodig is, maar omdat de dreigende oorlogsescalatie en de onvermijdelijke schuldencrisis in de eurozone misschien binnenkort wat ouderwetse kapitaalcontroles vereisen. Handige timing. De ECB, die zich beroept op "Amerikaanse vooruitgang" (lees: excuus), is van plan om tegen oktober 2025 een halfbakken, door de Deutsche Bundesbank geleide DLT-workaround uit te rollen. Dit is een "snelle en vuile" oplossing - perfect voor een systeem op de rand van de afgrond. Het echte doel? Overstappen op een volledige peer-to-peer "atomische vereffening", gepionierd door Frankrijk, waar je geld nooit slaapt en Big Brother altijd vereffent. En dat alles in naam van het centraal houden van "publiek geld", want niets zegt zoveel financiële stabiliteit als programmeerbare euro's en implosies van staatsschulden.
Terwijl de VS nog niet zo lang geleden druk aan het discussiëren waren over de vraag of stablecoins de volgende financiële revolutie zijn of gewoon digitaal Monopoly-geld, hadden verder naar het Oosten, Singapore en Hong Kong al stilletjes hun grote jongensbroeken aangetrokken. Singapore's MAS legde de wet vast: als je een stablecoin wilt uitgeven, kun je er maar beter echt geld achter zetten - geen bananenmuntjes - en klaar zijn om het op te hoesten op verzoek. Hong Kong wierp een blik op algoritmische stablecoins en zei: "Nee, niet op onze wacht", en hield vast aan saaie oude dingen zoals volledige reserves en echte activa. Kortom, terwijl Washington crypto-charades speelde, waren de financiële volwassenen van Azië druk bezig met het bouwen van echte vangrails voor de digitale dollarachtbaan.
Om terug te komen op de VS en te begrijpen wat er echt op het spel staat met de GENIUS Act, laten we beginnen bij de basis: wat is in godsnaam een stablecoin?