Israëls oorlog tegen Iran is de frontlinie van een Amerikaanse oorlog tegen multipolariteit
De door de VS gesteunde schaamteloze schendingen van de Iraanse soevereiniteit door Israël vormen een gevaarlijke escalatie in Washingtons lange oorlog tegen onafhankelijke staten en leggen de machteloosheid van het internationale recht en de noodzaak van gewapend verzet bloot.
In de vroege ochtend van 13 juni lanceerde Israël een luchtaanval op Iran, waarbij tot nu toe meer dan 224 doden vielen. Dit is de ernstigste schending van de Iraanse soevereiniteit sinds de door de VS gesteunde oorlog tussen Iran en Irak in de jaren tachtig, die algemeen wordt gezien als een proxy poging om de ontluikende Islamitische Republiek te ontmantelen.
In haar openingssalvo vermoordde Tel Aviv topcommandanten van de Islamitische Revolutionaire Garde (IRGC), wetenschappers en academici, waarbij woonblokken en woningen van faculteiten werden getroffen. De oorlog gaat zijn vijfde dag in en Israël en Washington zijn openlijk op zoek naar de val van de Islamitische Republiek en de verplettering van het anti-imperialistische verzet in de regio.
Uit nieuwsberichten blijkt dat Israël twee ziekenhuizen in Teheran, Iraanse luchthavens, het ministerie van Buitenlandse Zaken, de Iraanse staatsomroep tijdens een live-uitzending en enkele kritieke infrastructuren heeft gebombardeerd. Iran heeft snel en resoluut gereageerd uit zelfverdediging, waarmee het bewijst dat zijn militaire capaciteiten niet zijn afgenomen en dat het een veel grotere bedreiging vormt voor de militaire, inlichtingen- en economische belangen van Israël dan Tel Aviv had voorzien.
Een aanvalsoorlog volgens het boekje
Iran beweert dat het vier F-35 bommenwerpers heeft neergehaald, het meest gewaardeerde gevechtsvliegtuig van de VS. Hoewel Teheran hiervoor nog geen visueel bewijs heeft geleverd, zag de Amerikaanse militaire aannemer Lockheed Martin zijn aandelenkoers kelderen nadat de berichten waren uitgezonden. Ondertussen blijven de Iraanse faciliteiten voor nucleaire energie en ballistische raketten operationeel en is de luchtverdediging van het land weer online na de schokkende gebeurtenissen van vrijdag.
Volgens het internationaal recht vormen de acties van Israël een flagrante daad van agressie. Artikel 2(4) van het VN-Handvest stelt categorisch:
"Alle leden onthouden zich in hun internationale betrekkingen van dreiging met of gebruik van geweld tegen de territoriale integriteit of politieke onafhankelijkheid van enige staat."
Deze aanvallen voldoen ook aan de drempel van een "misdrijf van agressie" zoals gedefinieerd in artikel 8bis van het Statuut van Rome van het Internationaal Strafhof (ICC), dat een dergelijk misdrijf definieert als:
"Het plannen, voorbereiden, initiëren of uitvoeren, door een persoon die in een positie verkeert om feitelijk controle uit te oefenen over of leiding te geven aan het politieke of militaire optreden van een staat, van een daad van agressie die door zijn aard, ernst en omvang een duidelijke schending vormt van het Handvest van de Verenigde Naties."
Hoe zit het dan met de vergeldingsaanvallen van Teheran op Tel Aviv? De militaire reactie van Iran wordt beschermd door artikel 51 van het VN-Handvest, dat het inherente recht op zelfverdediging tegen een gewapende aanval bevestigt:
"Niets in dit Handvest doet afbreuk aan het inherente recht van individuele of collectieve zelfverdediging indien een gewapende aanval plaatsvindt tegen een Lid van de Verenigde Naties, totdat de Veiligheidsraad maatregelen heeft genomen die nodig zijn om de internationale vrede en veiligheid te handhaven."
Tel Aviv en haar aanhangers in westerse hoofdsteden hebben geprobeerd om de Israëlische agressie af te schilderen als een daad van "zelfverdediging" tegen een mogelijke Iraanse aanval "ooit", maar net als de Bush Doctrine die probeerde om preventieve agressie tegen Amerikaanse staten te normaliseren, is er geen internationaal recht dat dit toestaat.
Iran heeft nu, op basis van Israëls illegale en niet-uitgelokte daad van agressie, de VN-Veiligheidsraad formeel opgeroepen om bijeen te komen en Israëls onwettige aanvallen aan te pakken.
De stilte van de VN, de As van Verzet spreekt
Rechtsgeleerden erkennen dat het internationaal recht structureel gecompromitteerd is - zelfs machteloos en medeplichtig - als het gaat om de soevereiniteit van staten die het doelwit zijn van westerse mogendheden.
Israëls voortdurende genocide in Gaza en zijn herhaalde schendingen van door de VS bemiddelde staakt-het-vurenakkoorden in de Gazastrook en Libanon illustreren op schrille wijze de verlamming van internationale instellingen. Alleen door vastberaden initiatieven van staten in het Zuiden, zoals Zuid-Afrika, hebben de schendingen van de Gazastrook door Israël internationaal juridisch onderzoek doorstaan - zoals de zaken die zijn aangespannen bij het Internationaal Gerechtshof (ICJ) om recht te spreken over de genocidale acties van Israël, en bij het Internationaal Strafhof om de Israëlische premier Benjamin Netanyahu en voormalig minister van Defensie Yoav Gallant te straffen voor oorlogsmisdaden.
Het is voorspelbaar dat de VN alleen heeft opgeroepen tot "maximale terughoudendheid" in plaats van de onwettige agressie van Israël te veroordelen. Iran begrijpt deze beperkingen, net als andere verzetsbewegingen en regeringen in het Zuiden. Desalniettemin maakt Iran strategisch gebruik van het internationaal recht om zijn legitimiteit te bevestigen, regionale allianties te versterken en zijn verzet als wettig en noodzakelijk te bestempelen - om een populair wereldwijd steunsysteem voor het regionale verzet op te bouwen en de voortdurende bevrijdingsstrijd van West-Azië tegen de VS en zijn proxies letterlijk in te dammen.
Mohsen Baharvand, voormalig onderminister op het Iraanse ministerie van Buitenlandse Zaken, legt uit:
"Hoewel de juridische en politieke fundamenten van de bestaande internationale orde zwak en wankel zijn geworden en het internationaal recht gemarginaliseerd is, hebben de fundamenten van het internationaal recht hun geldigheid niet volledig verloren en blijven de regels ervan de regels die de internationale orde beheersen."
Veel regeringen delen deze interpretatie van de asymmetrieën in de wet en hebben publiekelijk het soevereine recht op zelfverdediging van Iran gesteund. De Chinese minister van Buitenlandse Zaken Wang Yi vertelde zijn Iraanse tegenhanger, Abbas Araghchi:
"China veroordeelt expliciet Israëls schending van de soevereiniteit, veiligheid en territoriale integriteit van Iran ... [en] steunt Iran bij het waarborgen van zijn nationale soevereiniteit, het verdedigen van zijn legitieme rechten en belangen."
Het Russische Ministerie van Buitenlandse Zaken gaf een verklaring uit waarin de acties van Tel Aviv werden veroordeeld als een "duidelijke schending van het VN-Handvest en de gevestigde principes van het internationaal recht". De Pakistaanse premier Shehbaz Sharif noemde de aanvallen "niet uitgelokt" en "zeer alarmerend" en waarschuwde voor een bredere destabilisatie. Venezuela, Cuba en andere geallieerde landen hebben vergelijkbare veroordelingen uitgesproken.
China omsingelen en zijn partners aanvallen
Nu de "op regels gebaseerde internationale orde" is ontmaskerd als een westers dwangmiddel, staat de multipolaire visie onder leiding van China, Rusland, Iran en anderen voor een kritieke test. De door de VS en Israël georkestreerde aanval op Iran staat niet op zichzelf - hij wil schokgolven door Azië, Afrika en Latijns-Amerika sturen.
Iran speelt een strategische rol in dit opkomende blok en onderhoudt sterke veiligheids-, militaire en economische banden met Rusland, China, Venezuela, Soedan, Jemen en de verzetsgroepen in Palestina, Libanon en Irak. Dit zijn de frontlinies van de oppositie tegen de wereldwijde hegemonie van de VS.
Deze aanval moet ook in een bredere strategische context worden gezien. China wordt nu omringd door oorlogen onder leiding van de VS - Oekraïne, Palestina, Soedan - die allemaal worden gesteund door wapens en volmachten van de VS. Recente pogingen van de VS om instabiliteit te veroorzaken langs de grens tussen India en Pakistan werden gedwarsboomd door Pakistaanse troepen die waren uitgerust met Chinese luchtafweer.
Sinds de regering-Obama heeft Washington China expliciet aangewezen als zijn belangrijkste tegenstander. Onder de Amerikaanse president Donald Trump is de hybride oorlog geïntensiveerd. Tegenwoordig richt de VS zich op Chinese bondgenoten om regionale banden te verbreken en de politieke en economische opkomst van Azië te vertragen.
Maar de geschiedenis kan niet op pauze worden gezet. Iran, Rusland en vooral China hebben niet alleen standgehouden, maar zijn er ook sterker uitgekomen. De hybride oorlogen tegen elk van deze naties begonnen tientallen jaren geleden en elk van hen heeft bewezen extreem veerkrachtig en slim te zijn, niet alleen in het standhouden op nationale schaal, maar ook in het afstemmen van hun continentale en geopolitieke belangen terwijl ze opkomen.
Diplomatie is dood, winst leeft voort
Op het slagveld hebben de opkomende Euraziatische machten hun capaciteiten bewezen. Maar diplomatie blijft hun zwakste front. De Iraanse nucleaire overeenkomst was een lokkertje. Dat gold ook voor de staakt-het-vurenbesprekingen in Gaza en Libanon. Deze onderhandelingstactiek - die bekend is in de bedrijfscultuur van de VS - dient om concessies te verkrijgen en tegelijkertijd agressie te bevorderen.
De VS blijft het meest formidabele imperium in de geschiedenis. Het negeert verdragen, vertrapt internationaal recht en herschrijft regels om winst te maken door oorlog te voeren. De stelregel van Clausewitz is niet langer van toepassing; voor de VS is oorlog geen politiek met andere middelen - het is winst met andere middelen.
Diplomatie alleen kan de imperiale machinerie niet stoppen. De uitkomst van dit conflict en andere langdurige, door de VS gesteunde conflicten zal op het slagveld worden bepaald. Hoe eerder het Euraziatische blok deze harde waarheid omarmt, hoe eerder die balans kan verschuiven.
Uw steun is van onschatbare waarde. Als u het leuk vond om dit te lezen, zou ik het zeer op prijs stellen als u zich maandelijks/jaarlijks zou abonneren op een donatie om mijn werk te steunen. Dan kan ik u gedetailleerde en scherpe rapporten zoals deze blijven sturen.
Als alternatief kunt u hier een fooi geven: Fooienpot