Laatste dans op het vampierenbal: Het Westen zoekt antwoorden op zijn ondergang
Nu de realiteit van de op handen zijnde Russische overwinning op de gecombineerde NAVO Leviathan langzaam tot het Westen doordringt, heeft dit een schrijnende verschuiving teweeggebracht in het narratief dat steeds hoogdravender wordt. De comprador eliteklasse is zich bewust geworden van het feit dat hun wereldorde op de rand van ontbinding staat na de ontkleding door Rusland van hun plannen. De vele decennia van Gladio en andere subversies worden voor onze ogen ongedaan gemaakt, nu de dromen van een bepaalde lijn van elite-architecten die vele generaties teruggaan, worden weggespoeld door de grillige geboorte van een nieuwe wereld.
Overal waar je je omdraait, speelt deze morele paniek van de elite zich af. Terwijl hun industrieën afsterven, hun bevolking knaagt en siddert en instellingen flirten met instorten, kruipen de schorre compradors over elkaar heen om litanieën van verwoede waarschuwingen uit te kramen over het redden van zichzelf en hun klasse:
Het Zuiden ziet duidelijk het teken aan de wand: de westerse orde valt.
Terwijl het Westen grip krijgt op de langzame neerwaartse spiraal, racen de klokkenluiders en kanaries om de wortels van het probleem te achterhalen in de hoop te begrijpen hoe het te stoppen of waar het toe kan leiden.
Het probleem met de oplossingen van de technocraten is dat ze meer van hetzelfde zijn. Ze gebruiken de crisis van hun dreigende ineenstorting als een manier om de controle over de soevereiniteit van alle Europese naties naar zich toe te trekken. Neem het bovenstaande artikel van de verraderlijke 'inside man' Draghi, over de noodzaak van 'radicale verandering' om te kunnen concurreren met China en de nieuwe verschuivende wereldorde. Wat hij dringend voorschrijft, leest als een script van zijn trawanten in Davos: een oproep tot actie om de landen van de EU met ijzeren vuist te 'integreren' en hen te dwingen hun individuele invloedspunten op te geven aan een hogere, ongekozen bureaucratie.
De dialectiek is altijd hetzelfde: creëer een boeman om mensen kunstmatig onder één vlag te verenigen omwille van de 'veiligheid' - het is het plot van 1984 en vele andere vooruitziende werken.
We zijn getuige van de pijnlijke dood van een eeuwenoud kolonialistisch systeem van uitbuiting. Het is de corrupte extractieve dominantie van het hegemoniale Europese en Anglo-Empire van de wereldeconomie ten voordele van een klasse van elite koopmans- en bankiersfamilies die al eeuwenlang macht en invloed hebben.
De manier waarop deze Westerse orde de wereldeconomie heeft gekarteld en vergokt is natuurlijk via hun controle over het bankmonopolie, dat de stroom van wereldfinanciën en handel bemiddelt waarop ze eindeloze arbitrage en seigneuriage kunnen toepassen via controle over de geldhoeveelheid door middel van de uitgifte van de dominante reservemunten. Tot op de dag van vandaag zijn dat nog steeds de dollar en de euro, die samen bijna 90% van de wereldwijde ruilhandel voor hun rekening nemen.
Dit systeem is een directe overblijfsel van de roofzuchtige handelsfusies tussen staat, banken en bedrijven, waarbij organisaties als de Nederlandse en Britse Oost-Indische Compagnieën de wereld teisterden. Maar toen de zon onderging voor met name het Britse Rijk aan het begin van de 20e eeuw, begon de Kroon steeds onrustiger te worden over de opkomende machten China en Rusland.
Bij gebrek aan militaire of industriële middelen om deze concurrenten te overmeesteren, zag het tanende Britse Rijk zich genoodzaakt zijn toevlucht te nemen tot steeds slinksere tactieken om het spel steevast in zijn voordeel 'op te tuigen' en de oostelijke reuzen bij elke beurt te dwarsbomen. Na verloop van tijd heeft dit ertoe geleid dat waarnemers zich afvragen: wat zit er achter de vermeende helse vijandigheid van Groot-Brittannië jegens Rusland? Per slot van rekening waren beide heersende vorsten nauw aan elkaar verwant:
Onlangs gaf Jeffrey Sachs een interessant verhaal over deze vraag in de Duran Show:
"Ik wil het terugbrengen naar de jaren 1840, naar de echte wortels van de hegemonie, namelijk Groot-Brittannië. Nooit was er een hegemoon met zoveel ambitie en zo'n eigenaardige kijk op de wereld. Maar Groot-Brittannië wilde de wereld besturen in de 19e eeuw en leerde Amerika alles wat het weet. Onlangs las ik een fascinerend boek van historicus J.H. Gleason, gepubliceerd door Harvard University Press in 1950. Het is een ongelooflijk interessant boek genaamd 'The Genesis of Russophobia in Great Britain'. De vraag is waar de haat van Engeland tegen Rusland vandaan komt. Want het is eigenlijk een beetje verrassend. Groot-Brittannië HAAT Rusland al sinds de jaren 1840 en lanceerde de Krimoorlog, die een keuzeoorlog was in het moderne parlement - een keuzeoorlog van Palmerston in de jaren 1850 - omdat het Rusland haatte. Deze auteur probeert dus te begrijpen waar deze haat vandaan kwam, want het was dezelfde soort iteratieve haat die we nu hebben. En trouwens, we haatten de Sovjet-Unie omdat het communistisch was, maar we haatten Rusland daarna toen het nog niet communistisch was. Het maakt niet uit. Het is dus een dieper fenomeen en hij probeert te achterhalen waar deze haat vandaan komt. Het fascinerende is dat Rusland en Groot-Brittannië aan dezelfde kant stonden in de Napoleontische oorlogen van 1812 tot 1815, van de Slag om Moskou in Rusland tot Napoleons nederlaag in Waterloo. Ze stonden aan dezelfde kant en in feite waren de relaties jarenlang niet geweldig, maar wel een soort van normaal. Dus, deze historicus leest elk stukje van de kranten, wat er geschreven is, van de toespraken, om te proberen te begrijpen waar de haat is ontstaan. Het belangrijkste punt is dat er geen reden voor was. Rusland heeft niets gedaan. Rusland gedroeg zich niet op een verraderlijke manier. Het was geen Russisch kwaad; het was niet dat de tsaar op de een of andere manier ontspoord was. Er was niets anders dan een zichzelf vervullend sopje dat in de loop der tijd werd opgebouwd omdat Rusland een grote mogendheid was en daarom een belediging voor de Britse hegemonie. Dit is dezelfde reden waarom de VS China haat: niet omdat China iets doet, maar omdat het groot is. Het is tot op de dag van vandaag dezelfde reden waarom de Verenigde Staten en Groot-Brittannië Rusland haten: omdat het groot is. De auteur komt dus tot de conclusie dat de haat rond 1840 echt is ontstaan, omdat het niet onmiddellijk was en er niet één enkele gebeurtenis was die de aanzet gaf. De Britten haalden het in hun idiote hoofd dat Rusland India zou binnenvallen via Centraal-Azië en Afghanistan - een van de meest bizarre, neppe, dwaze ideeën denkbaar - maar ze namen het heel letterlijk. En dit vertelden ze zichzelf: Wij zijn de imperialisten. Hoe durft Rusland India binnen te vallen?" terwijl het dat helemaal niet van plan was. Dus, mijn punt is, het is mogelijk om haat te hebben tot het punt van oorlog en nu tot het punt van nucleaire vernietiging zonder fundamentele reden. Praat met elkaar."
Het boek waar hij naar verwijst:
Zoals hij zegt, stonden Rusland en Groot-Brittannië aan het begin van de 19e eeuw aan dezelfde kant, tijdens de Napoleontische oorlogen, maar in de jaren 1840 begon er iets te veranderen. Alles is genuanceerd: Groot-Brittannië geloofde lang dat Rusland van plan was India van het land te stelen, dat op dat moment werd opgeslokt door de Oost-Indische Compagnie, met - zoals sommigen geloven - belangrijke steun van de Rothschild-clan:
Maar volgens Sachs concludeert de auteur dat er geen echte sprankelende reden was voor de 'haat' anders dan een opportune geopolitieke urgentie in de vorm van Rusland dat een ernstige opkomende bedreiging vormde voor de Britse orde. Dit mondde uit in de rush van het Grote Spel naar Centraal-Azië, niet lang daarna zette Mackinder zijn 'Heartland'-theorie uiteen.
In die tijd was het Ottomaanse Rijk op sterven na dood en de angsten van Groot-Brittannië werden opnieuw aangewakkerd, omdat Rusland een buitensporig geopolitiek gewicht in de schaal zou leggen door een groot deel van het Ottomaanse grondgebied in te nemen.
Dit Forbes-artikel gaat in detail in op hoe de Britse premier Benjamin Disraeli-tot op de dag van vandaag de enige Joodse premier in de Britse geschiedenis- veel moeite deed om het falende Ottomaanse Rijk zo lang mogelijk overeind te houden, simpelweg om de periferie buiten het bereik van Rusland te houden. De auteur, James Kaplan, concludeert niettemin dat het allemaal nog steeds draaide om Rusland ervan te weerhouden toegang te krijgen tot India, waarvan de Britten bleven geloven dat het Ruslands doel was.
De escalatie zette zich voort in het tijdperk vóór de Eerste Wereldoorlog, toen Groot-Brittannië nog een kogel in de koker kreeg tegen Rusland in de vorm van de Joodse diaspora. In die tijd hadden de Russische pogroms geleid tot een golf van verhuizingen van Russische Joden naar het 'Paleis van Nederzettingen', dat voornamelijk bestond uit het huidige Polen, West-Oekraïne, de Baltische staten, enz.
En dit is waar de tweeledige aanval op Rusland begon. Benjamin Disraeli wordt door velen genoemd als een van de vaders van het zionisme, niet alleen omdat hij een van de eerste 'zionistische' visies naar voren bracht in zijn boek The Wondrous Tale of Alroy, maar ook omdat hij zichzelf positioneerde als de Messias van het Joodse volk door Israël te stichten:
De Britse zoektocht om een kolonie te stichten in het Midden-Oosten onder de vlag van het 'zionisme' was altijd gekoppeld aan het handhaven van de Britse belangen in het Heartland, om Frankrijk uit de regio te houden, zoals toen Napoleon Egypte had veroverd, en Rusland van het binnendringen van de voormalige Ottomaanse gebieden.
Om Mao te citeren:
In de tijd van de opkomst van het echte internationale bankwezen waren Rothschild en vele andere Joodse bankiers in opkomst. Dit was dus het perfecte moment om deze gecombineerde vectoren te gebruiken als een nieuwe aanval op Rusland. Daarom financierde Jacob Schiff zowel de Japanners in de Russisch-Japanse oorlog als de Bolsjewieken in de aanloop naar de revolutie van 1917. Omdat de machtigste dynastieën zoals die van de Rothschilds in Groot-Brittannië woonden, werd het land een centraal coördinatiepunt tegen Rusland. Het is echter niet zo zwart-wit als het lijkt. Nadat de bolsjewieken de macht overnamen en begonnen met het leegroven van westerse banken en andere bezittingen, keerden Schiff en zijn broedsel zich snel tegen hen en haalden hun geld weg. Groot-Brittannië stuurde ook een expeditiemacht aan de kant van de Witte troepen tegen de bolsjewieken, die in feite het westerse plan hadden gecoöpteerd.
Lees het onderstaande heel zorgvuldig en lees het dan twee keer:
“Schiffs kritiek op Rusland was het antisemitisme geweest. Thuis had Schiff nooit enige sympathie voor het socialisme getoond, zelfs niet de mildere variant van Morris Hillquit. Schiff had de overwinning voor zijn doeleinden in Rusland uitgeroepen nadat de tsaar in maart 1917 was omvergeworpen en Alexander Kerenski, die de nieuwe voorlopige regering vertegenwoordigde, had de Joden tot gelijkwaardige burgers verklaard. Naast herhaalde publieke steunbetuigingen gebruikte hij zowel zijn persoonlijke rijkdom als de middelen van Kuhn Loeb om grote leningen aan het regime van Kerenski te verstrekken toen Lenin en Trotski de macht grepen. In november 1917 verwierp Schiff hen onmiddellijk, stopte verdere leningen, begon anti-bolsjewistische groeperingen te financieren en eiste zelfs dat de bolsjewieken een deel van het geld terugbetalen dat hij had geleend. Kerenski sloot zich ook aan bij een door de Britten gesteunde inspanning om een beroep te doen op mede-Joden in Rusland om de strijd tegen Duitsland voort te zetten.”[15]
De bolsjewieken hadden in feite de plannen van het Westen gedwarsboomd, met name door een deal met Duitsland te sluiten om Rusland uit de oorlog te halen, wat het VK/de VS absoluut niet wilden - vandaar de laatste regel hierboven die laat zien dat Schiff zich hield aan het edict om Rusland in de oorlog te houden.