Starmer’s verhaal over Oekraïense huurjongens is nu een complot van het Kremlin?
Sinds het voorval op 8 mei plaatsvond, vragen cynische waarnemers zich af waarom de Britse pers er niet dieper op ingaat.
Hoewel de inmiddels overleden John Le Carré niet langer nieuwe spionageromans kan schrijven over George Smiley en Karla uit de Sovjettijd, zijn zijn diensten niet meer nodig met het nieuwste verhaal over seksuele uitbuiting en de Britse premier. De Britse pers en MI5 nemen zijn plaats met plezier in!
Nadat eerder geschreven werd over de vreemde zaak van Oekraïense huurjongens die werden gearresteerd in verband met het in brand steken van eigendommen van Sir Keir Starmer en een auto die hij aan een buurman had verkocht, is het misschien niet verrassend dat de Britse veiligheidsdiensten zich ermee zijn gaan bemoeien.
Toch lijkt hun rol, in plaats van de waarheid te achterhalen, het tegenovergestelde te zijn.
Sinds het incident op 8 mei vragen cynische waarnemers zich af waarom de Britse pers er niet op ingaat. De realiteit is helaas dat de Britse pers vooral een onderdanige rol speelt ten opzichte van het kantoor van de premier door het verhaal volledig te negeren. Want als zou blijken dat Starmer zowel homo is als slachtoffer van chantage door mannelijke prostituees, is het volgens George Galloway, die de zaak volgt en woedend is over de machteloosheid van Britse parlementsleden, onwaarschijnlijk dat hij dit jaar nog premier blijft.
Maar de kans dat zo’n schandaal uitlekt is klein, gezien de hebzucht van de Britse pers, vooral ten opzichte van de diepe staat die hen voedt met stukjes (vaak nepnieuws) als betaling om de gefabriceerde instemming te blijven verspreiden die het Britse publiek afleidt van de echte verhalen. Nepnieuws, met andere woorden.
Hoe lang duurde het voordat de diepe staat in het VK een komisch verhaal kon fabriceren dat Rusland achter deze aanval zit, uitgevoerd door de onwaarschijnlijkste ‘agenten’? Nog geen twee weken.
Volgens de Daily Mail onderzoeken de veiligheidsdiensten nu de “link” tussen de aanvallen, waarbij inmiddels vier verdachten zijn gearresteerd, en het Kremlin.
“Maar meerdere bronnen binnen Whitehall hebben aan de Mail on Sunday verteld dat politie en MI5 de mogelijkheid onderzoeken dat het Kremlin de aanvallen heeft bevolen als reactie op de Britse steun aan Oekraïne in de oorlog tegen Rusland”, onthult de Mail.
“Inlichtingenexperts zeggen dat Rusland buitenlanders rekruteert om aanvallen uit te voeren, nu Kremlin-spionnen uit Europa zijn gezet. Hoewel Scotland Yard niet op de zaak wilde reageren, zeggen bronnen bij de Met dat ze ‘een open mind houden’ over de drie aanvallen.”
Maar om een idee te geven hoe slecht de Britse pers tegenwoordig is in het verspreiden van nepnieuws, is zelfs het nieuws dat de spionnen in het VK de link onderzoeken maar niets hebben gevonden al een verhaal. Want alles wat een vinger naar Poetin wijst, is goede kopij. Iedereen wordt betaald. Iedereen is blij. Journalisten, spionnen, het grote publiek. Klaar.
Weinigen, zo niet niemand, zijn geïnteresseerd in de waarheid.
Hetzelfde artikel, dat met luide koppen Poetin beschuldigde van het opdracht geven aan deze vier personen voor de slordige terreuraanval, geeft uiteindelijk toe dat het onzin is.
“Een regeringsbron waarschuwde dat onderzoekers de ‘punten nog niet met elkaar verbonden hebben’ die deze aanvallen onomstotelijk aan het Kremlin linken. De bron voegde toe dat ook wordt onderzocht of andere elementen in Rusland, van milities tot criminele bendes, de drie mogelijk hebben gerekruteerd.”
Dat is pas een poging om jezelf uit de problemen te graven.
Wat we bij dit schandalige verhaal zien, is hoe de rol van de veiligheidsdiensten een nieuw dieptepunt heeft bereikt in het dienen van hun eigen belangen door ook journalisten te helpen hun werk te doen. Zowel de Britse media en haar werknemers als de veiligheidsdiensten hebben een duister belang bij het levend houden van het verhaal over Poetin als boeman. Voor journalisten leidt het af van het echte werk: het ter verantwoording roepen van de regering over een falende economie, gezondheidszorg, onderwijs en immigratie. Tegelijkertijd zorgt het narratief “de Russen komen” dat door MI6 en MI5 wordt aangewakkerd ervoor dat er werk blijft voor deze diensten. Zonder dit verhaal zouden bezuinigingen waarschijnlijk banen in deze diensten kosten. De John Le Carré-roman over homoseksuele huurjongens die worden gechanteerd of betaald door de Sovjets leest als een spionageroman, maar in werkelijkheid is het gewoon fictie.
Als we kijken naar wat de Mail on Sunday en de diepe staat proberen te presenteren, is het niet verwonderlijk dat MI5 de “punten niet kan verbinden” en het aan Poetin kan linken. Ten eerste was de operatie van deze jonge mannen te amateuristisch. Ten tweede, als de Russen een aanval in het VK zouden uitvoeren om de Britse elite bang te maken dat Moskou de oorlog in Oekraïne naar het VK wil brengen, zouden ze iets veel impactvollers doen dan deze onnozele actie van jonge mannen met lucifers en opgerolde kranten. Het was geen grote prestatie van deze amateurs om het voormalige adres van de premier of de kentekenplaat van een auto die hij ooit bezat te vinden, als ze dat al deden. Waarschijnlijk wisten ze dat al, en hun verhaal met Starmer gaat terug tot de maanden voor zijn verkiezingsoverwinning. Maar de muur van stilte van Britse journalisten, laat staan parlementsleden die de premier niet eens durven te bevragen, is zorgwekkend. Het Verenigd Koninkrijk voelt tegenwoordig als een armoedig Oost-Europees Orwelliaans staatje dat feitelijk wordt geleid door de veiligheidsdiensten, wiens hoofddoel het is desinformatie te cultiveren in plaats van buitenlandse agenten te ontmaskeren of terroristen te vangen. Mensen die in Oost-Europa woonden tijdens de Sovjetperiode zullen vertellen dat er vaak een vertraging is voordat politie, veiligheidsdiensten en pers hun verhaal op één lijn krijgen als een crimineel wordt gepakt. Onlangs werd een vierde man gearresteerd op een Brits vliegveld, hoewel politie en media zijn naam niet bekendmaakten, alleen zijn leeftijd. Kunnen we aannemen dat de 48-jarige een Brit is en misschien de architect van de twee gevallen van brandstichting? Is dit een Brits verhaal van chantage dat is veranderd in een ‘Carry On’-film?
Uw steun is van onschatbare waarde. Als u het leuk vond om dit te lezen, zou ik het zeer op prijs stellen als u zich maandelijks/jaarlijks zou abonneren op een donatie om mijn werk te steunen. Dan kan ik u gedetailleerde en scherpe rapporten zoals deze blijven sturen.
Als alternatief kunt u hier een fooi geven: Fooienpot