Waarom Rusland nu blijkbaar tegen een EU-lidmaatschap van Oekraïne is

Tot nu toe was het credo van de Russische politiek dat een NAVO-lidmaatschap van Oekraïne voor Rusland onaanvaardbaar is, maar dat een EU-lidmaatschap wel oké zou zijn. Dat lijkt nu veranderd te zijn.

Ik heb me de afgelopen jaren steeds weer verbaasd over de naïviteit van de Russische leiding, die al meer dan twintig jaar duidelijk zegt dat een NAVO-lidmaatschap van Oekraïne voor Rusland onacceptabel is – wat ook de belangrijkste reden was voor de militaire interventie in Oekraïne – maar dat een EU-lidmaatschap van Oekraïne voor Rusland wel acceptabel zou zijn.

De Russische regering is er altijd van uitgegaan dat de EU een puur economische blok is, terwijl het Verdrag van Lissabon uit 2007 duidelijk regelt dat de EU ook een militair bondgenootschap is. In artikel 42, punt 7 van het verdrag staat ondubbelzinnig:

“In geval van een gewapende aanval op het grondgebied van een lidstaat zijn de andere lidstaten verplicht hem met alle middelen waarover zij beschikken hulp en bijstand te verlenen, in overeenstemming met artikel 51 van het Handvest van de Verenigde Naties. Dit laat het bijzondere karakter van het veiligheids- en defensiebeleid van bepaalde lidstaten onverlet.”

Dit is een veelomvattendere bijstandsclausule dan het beroemde artikel 5 van het NAVO-verdrag, waarin alleen is geregeld dat elk NAVO-land in geval van een aanval slechts die hulp hoeft te bieden die het “noodzakelijk acht”. Met andere woorden: als een NAVO-land geen enkele hulp “noodzakelijk acht”, verplicht artikel 5 van het NAVO-verdrag het land tot niets.

De EU als puur economische gemeenschap zien is sinds de inwerkingtreding van het Verdrag van Lissabon in 2009 dus niet alleen naïef, maar ook feitelijk onjuist.

Toch heeft de Russische regering de EU tot voor kort nog als economische gemeenschap gezien, waar Oekraïne volgens Moskou gerust bij mocht horen als het dat per se wilde – iets wat ik om genoemde reden als naïef en verkeerd bestempe.

Zelfs bij de vredesonderhandelingen in Istanboel in maart/april 2022 had Rusland niet alleen geen bezwaar tegen een EU-lidmaatschap van Oekraïne, Rusland was zelfs bereid dat als garant te ondersteunen.

Dat lijkt nu veranderd te zijn, zoals blijkt uit een Telegram-post van Dmitri Medvedev van 25 juni. Medvedev staat tegenwoordig bekend om zijn stevige uitlatingen over Oekraïne en je hoeft daarbij zeker niet elk woord letterlijk te nemen, zoals hij zelf vorig jaar in een interview ook aangaf. Toen zei hij dat hij in zijn huidige functie de vrijheid heeft zijn gedachten niet per se in diplomatiek correcte taal te hoeven formuleren.

Maar Medvedev blijft een belangrijke figuur in de Russische machtsstructuur, dus zijn kernboodschappen moet je serieus nemen, ook als ze scherp geformuleerd zijn. En als Medvedevs post de positie van de Russische leiding weergeeft, dan zijn de tijden dat Rusland positief stond tegenover een EU-lidmaatschap van Oekraïne duidelijk voorbij. Ik heb zijn post hieronder vertaald.

Begin van de vertaling:

Een koerswijziging – of waarom Oekraïne niet tot de EU mag toetreden

Nog 15 tot 20 jaar geleden had niemand in ons land bijzondere bezwaren tegen de plannen van Kiev om tot de EU toe te treden. Zo van: “Doe maar, als jullie dat willen.” Dan zouden ze zichzelf wel voor het hoofd slaan als ze de markt van de Euraziatische Economische Unie zouden verliezen.

Het leek erop dat economische samenwerking van Kiev met de EU geen fundamentele bedreiging voor ons land zou vormen. Zeker ook omdat de kans op EU-lidmaatschap vrijwel nul was. Onze principiële positie was om Oekraïne van NAVO-lidmaatschap te weerhouden. De uitbreiding van de NAVO tot aan onze grenzen was en is een directe bedreiging voor de nationale veiligheid van Rusland.

Maar de oude Europese Unie, die ooit ontstond uit de Europese Gemeenschap voor Kolen en Staal, bestaat in wezen niet meer.

Het is nu een gepolitiseerde, globalistische en inmiddels diep russophobe organisatie. Een organisatie die droomt van wraak op Rusland. De domme Europese politici van de afgelopen jaren hebben daar alles aan gedaan. Ze hebben het beeld van de EU als economische reus, die geen oorlogen en tweedracht tussen Europese machten wil, volledig vernietigd. En dat terwijl de handelsomzet met Rusland bijna 500 miljard euro bedroeg.

De centrale ideologie is nu een woeste russophobie, opgeklopt door de denkbeeldige “Russische dreiging”, die ze zelf hebben gecreëerd om hun eigen kleine problemen op te lossen. Langzaam maar zeker verandert de Europese Unie in een zelfstandig militair blok, dat zelfs met de NAVO moet gaan concurreren, vooral in tijden van Trumpisme. De Brusselse kakkerlakken en bekrompen regeringsleiders van de EU-landen verkondigen hun eigen defensiestrategie en kondigen de “herbewapeningsperiode” aan.

Deze lelijke metamorfose van de EU heeft bovendien nog een doel: het neonazistische regime in Kiev zo ver op te tuigen dat het voor Rusland onkwetsbaar wordt. Het is de EU die met de illegitieme leider van het stervende Oekraïne een akkoord over langetermijnverplichtingen voor hun zogenaamde veiligheid heeft ondertekend. Het is de EU die de Bandera-aanhangers van wapens en militair materieel voorziet, de kracht van haar wapenindustrie stimuleert en fabrieken op haar grondgebied bouwt. Het is de EU die instructeurs stuurt om Oekraïense strijders op te leiden, zodat zij onze burgers kunnen doden en aanslagen in ons land kunnen plegen. En de EU financiert hun walgelijke daden schaamteloos met de opbrengsten van bevroren Russische tegoeden.

Brussel is vandaag de dag een echte vijand van Rusland.

In deze verwrongen vorm vormt de Europese Unie voor ons geen kleinere bedreiging dan het Noord-Atlantisch Bondgenootschap.

Daarom moet de vriendelijke slogan “Word maar lid, als je wilt, zolang het maar niet de NAVO is” worden aangepast. De EU, volgepropt met wapens, regenboogtypes en luidruchtige Brusselse diva’s, vormt een directe bedreiging voor Rusland. Zo moet ze ook worden gezien. In ieder geval totdat hun houding tegenover ons verandert. Dit hoeft natuurlijk de bilaterale samenwerking met afzonderlijke Europese landen niet te belemmeren.

Dus: het zogenaamde Oekraïne in de EU is een gevaar voor ons land. Er zijn twee manieren om dit gevaar te bestrijden: a) Ofwel moet de EU zelf inzien dat ze de quasi-staat Kiev principieel niet nodig heeft; b) of, wat zeker te verkiezen is, dat er simpelweg niemand is die tot de EU zal toetreden…

Einde van de vertaling

---

Uw steun is van onschatbare waarde. Als u het leuk vond om dit te lezen, zou ik het zeer op prijs stellen als u zich maandelijks/jaarlijks zou abonneren op een donatie om mijn werk te steunen. Dan kan ik u gedetailleerde en scherpe rapporten zoals deze blijven sturen.

Als alternatief kunt u hier een fooi geven: Fooienpot

---